چکیده تصویر واقعی بیگانگان- مغول و تاتار- در نفثه‌المصدور همراه با پیامد کردار آن‌ها نشان داده شده است. زبان و بیان زیدری، در نفثه‌المصدور، زبان و بیانی تصویرگرا و انگاره ساز است. تصویرگرایی و تصویرپردازی‌های او در نهایت همسویی و همسانی با مکتب ایماژیسم ساخته و پرداخته شده است. چنان که بسامد بالا، تراکم چشمگیر، ماهیت، هدف از آفرینش و شیوه‌ی کاربست تصویر در نثر شاعرانه‌ی زیدری در تطابق کامل به آرای ایماژیست‌هاست؛ افزون بر آن، صراحت تند، فشردگی، کوتاهی و ایجاز، همچنین، عینی، واقعی و طبیعی بودن تصویر از ویژگی‌های اصلی نثر زیدری است. تصاویر او، تنوّع موضوعی بسیاری دارند؛ از این رو، انگاره‌های برآمده از علم صرف و نحو، فقه، کلام، نجوم، دیوان محاسبات و استیفا، منطق، پزشکی، و حتّی بازی نرد و ورزش فکری شطرنج در نفثه‌المصدور دیده می‌شود. زیدری، متن را به خدمت تصویر درمی‌آورد؛ به همین دلیل امکانات و آرایه‌های ادبی بدیع لفظی (سجع، تضمین المزدوج، انواع جناس، موازنه، تکرار، سیاق الاعداد، واج‌آرایی، حروفگرایی و ...)، بدیع معنوی (ایهام، ایهام تناسب، استخدام، تضاد، ایهام تضاد، پارادوکس، تلمیح، ارسال المثل، تضمین، و ...) و بیان (تشبیه، استعاره، مجاز، کنایه و ...) را به شیوه‌ای به کار می‌گیرد که آن‌ها یا مقدّمه‌ای برای شکل‌گیری تصویرند، یا بخشی از فرآیند تصویرسازی می‌شوند و یا خود، تصویر سازند.
)